| 
Heiði hana hétu,
hvars til húsa kom,
 völu velspá,
 vitti hon ganda,
 seið hon hvars hon kunni,
 seið hon hugleikin,
 æ var hon angan
 illrar brúðar.
 
 Ein sat hon úti,
 þá er inn aldni kom
 yggjungr ása
 ok í augu leit.
 Hvers fregnið mik?
 hví freistið mín?
 alt veit ek, Óðinn!
 hvar þú auga falt.
 
 Valði henni Herföðr
 hringa ok men,
 féspjöll spaklig
 ok spáganda;
 sá hon vítt ok um vítt
 of veröld hverja.
 
 Hljóðs bið ek allar
 helgar kindir,
 meiri ok minni
 mögu Heimdallar;
 viltu, at ek, Valföðr!
 vel framtelja
 forn spjöll fíra,
 þau er fremst um man.
 
 Ek man jötna
 ár um borna,
 þá er forðum
 mik fdda höfðu;
 níu man ek heima,
 níu íviði,
 mjötvið mran
 fyr mold neðan.
 
 Ár var alda
 þar er Ýmir bygði,
 vara sandr né sær
 né svalar unnir,
 jörð fannsk æva
 né upphiminn,
 gap var ginnunga,
 en gras hvergi.
 
 Áðr Burs synir
 bjöðum um ypðu,
 þeir er Miðgarð
 mran skópu;
 sól skein sunnan
 á salar steina,
 þá var grund gróin
 grnum lauki.
 
 Sól varp sunnan,
 sinni mána,
 hendi inni hgri
 um himinjódyr;
 sól þat ne vissi
 hvar hon sali átti,
 máni þat ne vissi
 hvat hann megins átti,
 stjörnur þat ne vissu
 hvar þær staði áttu.
 
 Þá gengu regin öll
 á rökstóla,
 ginnheilug goð,
 ok um þat gættusk;
 nátt ok niðjum
 nöfn um gáfu,
 morgin hétu
 ok miðjan dag,
 undorn ok aptan,
 árum at telja.
 
 Hittusk æsir
 á Iðavelli,
 þeir er hörg ok hof
 hátimbruðu,
 afla lögðu,
 auð smíðuðu,
 tangir skópu
 ok tól görðu.
 
 Tefldu í túni,
 teitir váru,
 var þeim vettugis
 vant ór gulli;
 unz þrjár kvámu
 þursa meyjar
 ámátkar mjök
 ór jötunheimum.
 
 Þá gengu regin öll
 á rökstóla,
 ginnheilug goð,
 ok um þat gættusk:
 hverr skyldi dverga
 drótt um skepja
 ór brimi blóðgu
 ok ór Bláins leggjum.
 
 Þar var Móðsognir
 mæztr um orðinn
 dverga allra,
 en Durinn annarr;
 þeir mannlíkun
 mörg um görðu
 dvergar í jörðu,
 sem Durinn sagði.
 
 Nýi, Niði,
 Norðri, Suðri,
 Austri, Vestri,
 Alþjófr, Dvalinn,
 Nár ok Náinn,
 Nípingr, Dáinn,
 Bifurr, Bafurr,
 Bömburr, Nori,
 Ánn ok Ánarr,
 Óinn, Mjöðvitnir.
 
 Veggr ok Gandálfr,
 Vindálfr, Þorinn,
 Þrár ok Þráinn,
 Þekkr, Litr ok Vitr,
 Nýr ok Nýráðr,
 nú hefi ek dverga,
 Reginn ok Ráðsviðr,
 rétt um talða.
 
 Fili, Kili,
 Fundinn, Nali,
 Hepti, Vili,
 Hanarr, Svíurr,
 Billingr, Brúni,
 Bildr ok Buri,
 Frár, Hornbori,
 Frægr ok Lóni,
 Aurvangr, Jari,
 Eikinskjaldi.
 
 Mál er dverga
 í Dvalins liði
 ljóna kindum
 til Lofars telja,
 þeir er sóttu
 frá salar steini
 Aurvanga sjöt
 til Jöruvalla.
 
 Þar var Draupnir
 ok Dólgþrasir,
 Hár, Haugspori,
 Hlévangr, Glóinn,
 Dori, Ori,
 Dúfr, Andvari,
 Skirfir, Virfir,
 Skafiðr, Ai.
 
 Álfr ok Yngvi,
 Eikinskjaldi,
 Fjalarr ok Frosti,
 Finnr ok Ginnarr;
 þat man æ uppi,
 meðan öld lifir,
 langniðja tal
 Lofars hafat.
 
 Unz þrír kvámu
 ór því liði
 öflgir ok ástkir
 æsir at húsi,
 fundu á landi
 lítt megandi
 Ask ok Emblu
 örlöglausa.
 
 Ond þau ne áttu,
 óð þau ne höfðu,
 lá né læti
 né litu góða;
 önd gaf Óðinn,
 óð gaf Hnir,
 lá gaf Lóðurr
 ok litu góða.
 
 Ask veit ek standa,
 heitir Yggdrasill
 hár baðmr, ausinn
 hvíta auri;
 þaðan koma döggvar
 þærs í dala falla;
 stendr æ yfir grnn
 Urðar brunni.
 
 Þaðan koma meyjar
 margs vitandi
 þrjár, ór þeim sal
 er und þolli stendr;
 Urð hétu eina,
 aðra Verðandi,
 skáru á skíði,
 Skuld ina þriðju;
 þær lög lögðu,
 þær líf kuru
 alda börnum,
 örlög seggja.
 
 Veit hon Óðins
 auga folgit:
 í inum mra
 Mímis brunni;
 drekkr mjöð Mímir
 morgin hverjan
 af veði Valföðrs.
 Vituð ér enn eða hvat?
 
 Veit hon Heimdallar
 hljóð um fólgit
 undir heiðvönum
 helgum baðmi;
 á sér hon ausask
 aurgum forsi
 af veði Valföðrs.
 Vituð ér enn eða hvat?
 
 Þat man hon fólkvíg
 fyrst í heimi,
 er Gullveig
 geirum studdu
 ok í höll Hárs
 hana brendu;
 þrysvar brendu
 þrysvar borna,
 opt, ósjaldan,
 þó hon enn lifir.
 
 Þá gengu regin öll
 á rökstóla,
 ginnheilug goð,
 ok um þat gættusk:
 hvárt skyldu æsir
 afráð gjalda,
 eða skyldu goðin öll
 gildi eiga.
 
 Fleygði Óðinn
 ok í fólk um skaut,
 þat var enn fólkvíg
 fyrst í heimi;
 brotinn var borðveggr
 borgar ása,
 knáttu vanir vígská
 völlu sporna.
 
 Þá gengu regin öll
 á rökstóla,
 ginnheilug goð,
 ok um þat gættusk:
 hverr hefði lopt allt
 lævi blandit
 eða ætt jötuns
 Óðs mey gefna.
 
 Þórr einn þar vá
 þrunginn móði,
 hann sjaldan sitr
 er hann slíkt um fregn;
 á gengust eiðar,
 orð ok sri,
 mál öll meginlig
 er á meðal fóru.
 
 Sá hon valkyrjur
 vítt um komnar
 görvar at ríða
 til Goðþjóðar:
 Skuld hélt skildi,
 en Skögul önnur,
 Gunnr, Hildr, Göndul
 ok Geirskögul;
 nú eru talðar
 nönnur Herjans,
 görvar at ríða
 grund valkyrjur.
 
 Ek sá Baldri,
 blóðgum tívur,
 Óðins barni
 örlög fólgin:
 stóð um vaxinn
 völlum hæri
 mjór ok mjök fagr
 mistilteinn.
 
 Varð af þeim meiði,
 er mér sýndisk,
 harmflaug hættlig,
 Höðr nam skjóta.
 Baldrs bróðir
 var of borinn snemma,
 sá nam Óðins sonr
 einnættr vega.
 
 Þó hann æva hendr
 né höfuð kembði,
 áðr á bál um bar
 Baldrs andskota.
 En Frigg um grét
 í Fensölum
 vá Valhallar.
 Vituð ér enn eða hvat?
 
 .   .   .   .
 .   .   .   .   .   .
 .   .   .   .   .   .
 .   .   .   .   .   .
 Þá kná Vala
 vígbönd snúa,
 heldr váru harðgör
 höpt ór þörmum.
 
 Hapt sá hon liggja
 undir hvera lundi
 lægjarnlíki
 Loka áþekkjan;
 þar sitr Sigyn
 þeygi um sínum
 ver vel glýjuð.
 Vituð ér enn eða hvat?
 
 Á fellr austan
 um eitrdala
 söxum ok sverðum,
 Slíðr heitir sú.
 
 Stóð fyr norðan
 á Niðavöllum
 salr ór gulli
 Sindra ættar;
 en annarr stóð
 á Ókólni,
 bjórsalr jötuns,
 en sá Brímir heitir.
 
 Sal sá hon standa
 sólu fjarri
 Náströndu á,
 norðr horfa dyrr;
 féllu eitrdropar
 inn um ljóra,
 sá er undinn salr
 orma hryggjum.
 
 Sá hon þar vaða
 þunga strauma
 menn meinsvara
 ok morðvarga
 ok þanns annars glepr
 eyrarúnu;
 þar saug Níðhöggr
 nái framgengna,
 sleit vargr vera.
 Vituð ér enn eða hvat?
 
 Austr sat in aldna
 í Járnviði
 ok fddi þar
 Fenris kindir;
 verðr af þeim öllum
 einna nökkurr
 tungls tjúgari
 í trolls hami.
 
 Fyllisk fjörvi
 feigra manna,
 rýðr ragna sjöt
 rauðum dreyra;
 svört verða sólskin
 um sumur eptir,
 veðr öll válynd.
 Vituð ér enn eða hvat?
 
 Sat þar á haugi
 ok sló hörpu
 gýgjar hirðir
 glaðr Egðir;
 gól um hánum
 í gaglviði
 fagrrauðr hani,
 sá er Fjalarr heitir.
 
 Gól um ásum
 Gullinkambi,
 sá vekr hölða
 at Herjaföðrs;
 en annarr gelr
 fyr jörð neðan
 sótrauðr hani
 at sölum Heljar.
 
 Geyr Garmr mjök
 fyr Gnípahelli;
 festr man slitna,
 en freki renna.
 Fjöld veit hon frða,
 fram sé ek lengra,
 um ragnarök
 römm sigtíva.
 
 Brðr munu berjask
 ok at bönum verðask,
 munu systrungar
 sifjum spilla;
 hart er í heimi,
 hórdómr mikill,
 skeggjöld, skálmöld,
 skildir ru klofnir,
 vindöld, vargöld,
 áðr veröld steypisk;
 man engi maðr
 öðrum þyrma.
 
 Leika Míms synir,
 en mjötuðr kyndisk,
 at inu gamla
 Gjallarhorni;
 hátt blæss Heimdallr,
 horn er á lopti;
 mælir Óðinn
 við Míms höfuð.
 
 Skelfr Yggdrasils
 askr standandi,
 ymr it aldna tré,
 en jötunn losnar;
 hræðask allir
 á helvegum,
 áðr Surtar þann
 sefi of gleypir.
 
 Hvat er með ásum?
 hvat er með álfum?
 gnýr allr jötunheimr,
 æsir ru á þingi;
 stynja dvergar
 fyr steindurum
 veggbergs vísir.
 Vituð ér enn eða hvat?
 
 Geyr nú Garmr mjök
 fyr Gnípahelli;
 festr man slitna,
 en freki renna.
 
 Hrymr ekr austan,
 hefisk lind fyrir.
 Snýsk jörmungandr
 í jötunmóði:
 ormr knýr unnir,
 en ari hlakkar,
 slítr nái niðfölr.
 Naglfar losnar.
 
 Kjóll ferr austan,
 koma munu Muspells
 um lög lýðir,
 en Loki stýrir;
 fara fíflmegir
 með freka allir,
 þeim er bróðir
 Byleists í för.
 
 Surtr ferr sunnan
 með sviga lævi,
 skínn af sverði
 sól valtíva.
 Grjótbjörg gnata,
 en gífr hrata;
 troða halir helveg,
 en himinn klofnar.
 
 Þá kemr Hlínar
 harmr annarr fram,
 er Óðinn ferr
 við úlf vega,
 en bani Belja
 bjartr at Surti;
 þar man Friggjar
 falla angan.
 
 Geyr nú Garmr mjök
 fyr Gnípahelli;
 festr man slitna,
 en freki renna.
 
 Þá kemr inn mikli
 mögr Sigföður
 Viðarr vega
 at valdýri;
 lætr hann megi hveðrungs
 mund um standa
 hjör til hjarta;
 þá er hefnt föður.
 
 Þá kemr inn mri
 mögr Hlóðynjar,
 gengr Óðins sonr
 við orm vega;
 drepr hann af móði
 Miðgarðs véurr;
 munu halir allir
 heimstöð ryðja;
 gengr fet níu
 Fjörgynjar burr
 neppr frá naðri
 níðs ókvíðnum.
 
 Sól tér sortna,
 sígr fold í mar,
 hverfa af himni
 heiðar stjörnur;
 geisar eimi
 ok aldrnari,
 leikr hár hiti
 við himin sjálfan.
 
 Geyr nú Garmr mjök
 fyr Gnípahelli;
 festr man slitna,
 en freki renna.
 
 Sér hon upp koma
 öðru sinni
 jörð ór gi
 iðjagrna;
 falla forsar,
 flýgr örn yfir,
 sá er á fjalli
 fiska veiðir.
 
 Finnask æsir
 á Iðavelli
 ok um moldþinur
 mátkan dma
 ok minnask þar
 á megindóma
 ok á Fimbultýs
 fornar rúnar.
 
 Þar munu eptir
 undrsamligar
 gullnar töflur
 í grasi finnask,
 þærs í árdaga
 áttar höfðu.
 
 Munu ósánir
 akrar vaxa,
 böls man alls batna,
 Baldr man koma;
 búa þeir Höðr ok Baldr
 Hropts sigtoptir
 vel valtívar.
 Vituð ér enn eða hvat?
 
 Þá kná Hnir
 hlut við kjósa
 ok burir byggja
 brðra tveggja
 vindheim víðan.
 Vituð ér enn eða hvat?
 
 Sal sér hon standa
 sólu fegra
 gulli þakðan
 á Gimlé;
 þar skulu dyggvar
 dróttir byggja
 ok um aldrdaga
 ynðis njóta.
 
 Þá kemr inn ríki
 at regindómi
 öflugr ofan,
 sá er öllu ræðr.
 
 Þar kemr inn dimmi
 dreki fljúgandi,
 naðr fránn neðan
 frá Niðafjöllum;
 berr sér í fjöðrum
  flýgr völl yfir 
 Niðhöggr nái.
 Nú man hon sökkvask.
 | Heidi men call mewhen their homes I visit,
 A far seeing Volva,
 wise in talismans.
 Caster of spells,
 cunning in magic.
 To wicked women
 welcome always.
 
 Outside I sat by myself
 when you came,
 Terror of the gods,
 and gazed in my eyes.
 What do you ask of me?
 Why tempt me?
 Odhinn, I know
 where your eye
 is concealed.
 
 Hidden away
 in the well of Mimir:
 Mimir each morning
 his mead drinks
 From Valfather's pledge.
 Well would you know more?
 
 Arm rings and necklaces,
 Odhinn you gave me
 To learn my lore,
 to learn my magic:
 Wider and wider
 through all worlds I see.
 
 Of Heimdal too
 and his horn I know.
 Hidden under
 the holy tree
 Down on it pours
 a precious stream
 from Valfather's pledge
 Well would you know more?
 
 Silence I ask
 of the sacred folk,
 Silence of the kith
 and kin of Heimdal:
 At your will Valfather,
 I shall well relate
 The old songs of men
 I remember best.
 
 I tell of giants
 from times forgotten.
 Those who fed me
 in former days:
 Nine worlds I can reckon,
 nine roots of the tree.
 The wonderful ash,
 way under the ground
 
 When Ymir lived long ago
 Was no sand or sea,
 no surging waves.
 Nowhere was there
 earth nor heaven above.
 Bur a grinning gap
 and grass nowhere.
 
 The sons of Bur
 then built up the lands.
 Moulded in
 magnificence middle-Earth:
 Sun stared from the south
 on the stones
 of their hall,
 From the ground
 there sprouted
 green leeks.
 
 Sun turned from the south,
 sister of Moon,
 Her right arm rested
 on the rim of Heaven;
 She had no inkling
 where her hall was,
 Nor Moon a notion
 of what might he had,
 The planets knew not
 where their places were.
 
 The high gods
 gathered in council
 In their hall of judgement.
 all the rulers:
 To Night and to Nightfall
 their names gave,
 The Morning they named
 and the Mid-Day,
 Mid-Winter,
 Mid-Summer,
 for the assigning of years.
 
 At Ida's Field
 the Aesir met:
 Temple and altar
 they timbered
 and raised,
 Set up a forge
 to smithy treasures,
 Tongs they fashioned
 and tools wrought;
 
 Played chess
 in the court
 and cheerful were;
 Gold they lacked not,
 the gleaming metal
 Then came three,
 the Thurs maidens,
 Rejoicing
 in their strength,
 from Giant-home.
 
 The high Gods
 gathered in council.
 In their
 hall of judgement:
 Who of the dwarves
 Should mould man
 by master craft
 From Brimir's blood
 and Blain' s limbs?
 
 Motsognir was
 their mighty ruler,
 Greatest of dwarves,
 and Durin
 after him :
 The dwarves did
 as Durin directed,
 Many man forms
 made from
 the earth.
 
 Nyi, Nidi
 Nordri, Sudri
 Austri, Vestri
 Althjof, Dvalin
 Bivor,
Bavor
 Bombur, Nori
 An and Anar
 Oin, Miodvitnir
 
 Veignr and Gandalf,
 Vindalf, Thorin
 Thror and Thrain
 Thekkr, Litr and Vitur
 Nar and Nyradur
 Fili, Kili
 Fundin, Nali
 Hefti, Vili
 Hanar, Sviur
 Billing, Bruni
 Bildur
and Buri
 Frar, Hornbori
 Fraegur and Loni
 Aurvangur, Jari
 Eikinskjaldi:
 
 All Durin's folk
 I have duly named,
 I must tell of
 the dwarves in Dvalin' s host;
 Like lions they were
 in Lofar's time:
 In Juravale's marsh
 they made their dwelling,
 From their Stone hall
 set out on journeys,
 
 There was Draupnir
 and Dolgthrasir
 Har, Haugspori
 Hlevangur, Gloin
 Dori, Ori
 Dufur, Andvari,
 Skirvir, Virvir
 Skafidur, Ai
 
 Alf and Yngvi,
 Eikinskjaldi
 Fjalar and Frosti
 Finn and Ginnar:
 Men will remember
 while men live
 The long line
 of Lofar's forbears.
 
 Then from the host three came,
 Great, merciful,
 from the God's home:
 Ash and Elm
 on earth
 they found,
 Faint, feeble,
 with no fate assigned them
 
 Breath they had not,
 nor blood nor senses,
 Nor language possessed,
 nor life-hue:
 Odhinn gave them breath,
 Haenir senses,
 Blood and life
 hue Lothur gave.
 
 I know an ash tree,
 named Yggdrasil:
 Sparkling showers
 are shed on its leaves
 That drip dew,
 into the dales below,
 By Urd's well
 it waves evergreen,
 Stands over
 that still pool,
 Near it a bower
 whence now there come
 The Fate Maidens,
 first Urd,
 Skuld second,
 scorer of runes,
 Then Verdandi,
 third of the Norns:
 The laws
 that determine
 the lives of men
 They fixed forever
 and their fate sealed.
 
 The first war
 in the world
 I well remember,
 When Gullveig
 was spitted on spear-points
 And burned
 in the hall of
 the high god:
 Thrice burned,
 thrice reborn,
 Often laid low,
 she lives yet,
 
 The gods hastened
 to their hall of judgement,
 Sat in council
 to discover who
 Had tainted all
 the air with corruption
 And Odhinn's maid
 offered to the giants,
 
 At the host Odhinn
 hurled his spear
 In the first world-battle;
 broken was the plankwall
 Of the gods fortress:
 the fierce Vanes
 Caused war
 to occur in the fields.
 
 One Thorr
 felled in his fierce rage;
 Seldom he sits
 when of such
 he hears:
 Oaths were broken,
 binding vows,
 Solemn agreements
 sworn between them.
 
 Valkyries I saw,
 coming from afar,
 Eagerly riding
 to aid the Goths;
 Skuld bore
 one shield,
 Skogul another
 Gunn, Hild,
 Gondul and Spearskogul:
 Duly have I named
 the daughters of Odhinn,
 The valiant riders
 the Valkyries.
 
 Baldur I saw
 the bleeding God,
 His fate
 still hidden,
 Odhinn's Son:
 Tall on the plain
 a plant grew,
 A slender marvel,
 the mistletoe.
 
 From that
 fair shrub,
 shot by Hodur,
 Flew the fatal dart
 that felled the god.
 But Baldur' s brother
 was born soon after:
 Though one night old,
 Odhinn's Son
 Took a vow
 to avenge that death.
 
 His hands
 he washed not
 nor his hair combed.
 Till Baldur's bane
 was borne to the pyre:
 Deadly the bow drawn by Vali,
 The strong string
 of stretched gut,
 But Frigga wept
 in Fensalir
 For the woe of Valhalla.
 Well, would you know more?
 
 I see one
 in bonds by
 the boiling springs;
 Like Loki
 he looks,
 loathsome to view:
 There Sigyn sits,
 sad by her husband,
 In woe by her man.
 Well would you know more?
 
 From the east
 through Venom Valley runs
 Over jagged
 rocks the River Gruesome.
 
 North,
 in Darkdale,
 stands the dwelling place
 Of Sindri's kin,
 covered with gold;
 A hall also
 in Everfrost,
 The banquet hall
 of Brimir the giant.
 
 A third I see,
 that no sunlight reaches,
 On Dead Man's Shore:
 the doors face northward,
 Through its smoke
 vent venom drips,
 Serpent skins
 enskein that hall.
 
 Men wade
 there tormented
 by the stream,
 Vile murderers,
 men forsworn
 And artful seducers
 of other mens wives:
 Nidhogg sucks blood
 from the bodies
 of the dead
 The wolf rends them.
 Well, would you know more?
 
 In the east dwells
 a crone,
 in Ironwood:
 The brood of Fenris
 are bred there
 Wolf-monsters,
 one of whom
 Eventually shall
 devour the sun.
 
 The giants watchman,
 joyful Eggthur
 Sits on his howe
 and harps well:
 The red cock,
 called All-Knower
 Boldly crows
 from Birdwood.
 
 Goldencomb
 to the gods crows
 Who wakes the warriors
 in Valhalla:
 A soot red hen
 also calls
 From Hel's hall,
 deep under the ground.
 
 Loud howls Garm
 before Gnipahellir,
 Bursting his fetters,
 Fenris runs:
 Further in the future
 afar I behold
 The twilight of the gods
 who gave victory.
 
 Brother shall strike
 brother and both fall,
 Sisters' sons defiled
 with incest;
 Evil be on earth,
 an age of whoredom,
 Of sharp sword-play
 and shields clashing,
 A wind-age,
 a wolf-age
 till the world ruins:
 No man to another
 shall mercy show.
 
 The waters are troubled,
 the waves surge up:
 Announcing now
 the knell of Fate,
 Heimdal winds
 his horn aloft,
 On Hel's road
 all men tremble
 
 Yggdrasil trembles,
 the towering ash
 Groans in woe;
 the wolf is loose:
 Odhinn speaks
 with the head of Mimir
 Before he is swallowed
 by Surt's kin.
 
 From the east
 drives Hrym,
 lifts up his shield
 The squamous serpent
 squirms with rage
 The great worm
 with the waves contending
 The pale-beaked eagle
 pecks at the dead,
 Shouting for joy:
 the ship Naglfar
 
 Sails out from the east,
 at its helm Loki
 With the children
 of darkness,
 the doom-bringers
 Offspring of monsters,
 allies of the wolf,
 All who Byleists's
 brother follow.
 
 What of the gods?
 What of the elves?
 Gianthome groans
 the gods are in council
 The dwarves grieve
 before their door of stone,
 Masters of walls.
 Well, would you know more?
 
 Surt with the bane
 of branches comes
 From the south,
 on his sword
 the sun of the Valgods,
 Crags topple,
 the crone
 falls headlong,
 Men tread Hel's road,
 the Heavens split open.
 
 A further woe
 falls upon Hlin
 As Odhinn comes forth
 to fight the wolf;
 The killer of Beli
 battles with Surt:
 Now shall fall Frigga's beloved.
 
 Now valiant comes
 Valfather's son,
 Vidar, to vie
 with Valdyr in battle,
 Plunges his sword
 into he son of Hvedrung,
 Avenging his father
 with a fell thrust.
 
 Now the son of
 Hlodyn and Odhinn comes
 To fight with Fenris;
 fiercest of warriors
 He mauls in his rage
 all Middle-Earth;
 Men in fear all flee
 their homesteads;
 Nine paces back steps
 Bur's son
 Retreats from the worm
 of taunts unafraid.
 
 Now death
 is the portion of
 doomed men,
 Red with blood
 the buildings of gods,
 The sun turns black
 in the summer after,
 Winds whine.
 Well, would know more?
 
 Earth sinks
 in the sea,
 the sun turns black,
 Cast down
 from Heaven are
 the hot stars,
 Fumes reek,
 into flames burst,
 The sky itself
 is scorched with fire.
 
 I see Earth
 rising a second time
 Out of the foam,
 fair and green;
 Down from the fells
 fish to capture,
 Wings the eagle;
 waters flow.
 
 At lda's Field
 the Aesir meet:
 They remember
 the worm of Middle-Earth,
 Ponder again
 the great twilight
 And the ancient runes
 of the high god
 
 Boards shall be found
 of a beauty to wonder at,
 Boards of gold
 in the grass long after,
 The chess boards
 they owned in
 the olden days,
 
 Unsown acres
 shall harvests bear,
 Evil be abolished,
 Baldur return
 And Hropt's hall
 with Hod rebuild,
 Wise gods.
 Well, would you know more?
 
 Haenir shall wield
 the wand of prophecy,
 The sons two brothers
 set up their dwelling
 In wide Windhome.
 Well, would you know more?
 
 Fairer than sunlight,
 I see a hall
 A hall thatched
 with gold
 in Gimle:
 Kind Lords shall live
 there in delight
 for ever.
 
 Now rides the
 Strong One to
 Rainbow Door,
 Powerful from heaven,
 the All-Ruler:
 From the depths below
 a drake
 comes flying
 The dark dragon
 from Darkfell,
 Bears on his opinions
 the bodies of men,
 Soars overhead
 I sink now.
 
 (W H Auden & P B Taylor Translation)
 |